Arra's optrekje- rijk van de vissen

Alois had door het bos gelopen en was op een soort van huis gestuit. Hij vroeg zich af wie er woonde. Langzaam liep hij naar de voordeur. Toen hij er aankwam klopte hij er even vlug op. Hopelijk was de inwoner geen oude gemene man. Dacht alois. Hij lachte zacht over zijn eigen gedachten. Een oude man was to h niet gevaarlijk?

"Waar lach je om?" Arra was op het kloppen van de deur afgekomen en had die geopend. Er stond een blonde jongen voor te lachen. Ze begreep niet wat er zo grappig was. Ze keek naar zichzelf om te kijken of zij het was die grappig was, misschien toch niet de goede combi kleren?

Geschrokken keek Alois op. Er stond een meisje in de deur opening. "Oh eh niks" stamelde hij. Hij bekeek het meisje even. Vaag herkende hij haar, maar waarvan? Hij groef in zijn gedachten en keek even goed naar haar aura misschien zou hij hem herkennen. Vaag zag hij haar in zijn gedachte maar hij kon niet plaatsen wie ze was.

Arra bekeek de jongen. Ze had het gevoel dat ze hem kende. Maar waarvan dan toch? Ze keek hem diep in de ogen. Voor een lange tijd stond ze daar, doodstil en in zijn ogen kijkend. Ze lachte. "Als je wilt kun je binnen komen, hoor" zei ze. Ze liep voor hem uit naar de kamer. Ondertussen zong ze met zwoele stem een lied.

Alois liep achter het meisje aan. Hij wist dat hij haar kende maar waarvan? Waarschijnlijk was hij dronken geweest toen hij haar had ontmoet. Het huisje zag er erg gezellig uit. Ook erg leuk ingericht. Hij liep achter het meisje de keuken in. Hij keek naar haar haar. Hij herkende het en ineens zag hij. Wie het was! Het was Arra!

Ze kwam de kamer binnen. Ze liep richting openhaard, daar brande een vuurtje. Ze liep naar een grote, luie stoel en ging zitten. Ze keek lachend naar de jongen. "Neem plaats....." zei ze rustig. Ze keek nog steed naar hem en glimlachtte breed. ".....Alois!"

Alois liep achter Arra aan en keek de kamer rond. Het was er erg leuk. Hij zag dat Arra ging zitten en liep naar de bank tegenover haar. langzaam ging hij zitten. 'Ik wist niet dat je hier woonde, Arra." Zei Alois en hij glimlachte naar haar. "het ziet er erg leuk uit!."

"Dank je!" zei Arra vrolijk. Ze stond op en plofte naast hem op de bank. Ze keek hem langdurig aan. Ze had de neiging iets bij hem te doen wat ze nog nooit eerder had willen doen. Ze vond Alois heel erg lief. "Je bent zo lief" zei ze zachtjes en met een zwoele stem in zijn oor. Ze gaf hem voorzichtig en zachtjes een kus op zijn wang.

Alois schoof voorzichtig iets opzij. Dit moest hij niet doen. Hij vond Arra heel erg aardig, maar hij had zichzelf belooft nooit meer verliefd te worden zo deed huij alleen maar mensen pijn. "Sorry Arra maar dat kan ik nog niet."Zei hij zacht. Hopelijk had hij Arra nu niet gekwetst. "Ik vind je heel aardig en lief, maar dit kan ik niet doen."

Arra stond op. "Ik begrijp het" zei ze zacht" Het spijt me zo erg..." De tranen rolden over haar gezicht. Ze was boos op zichzelf, zo ontzettend boos. Ze rende richting trap. Ze huilde hemel schrijend. Ze stormde te trap op en vloog een kamer binnen. Ze plofte op het bed en stompte met haar vuisten op het matras. Ze verboog haar gezicht in het kussen. Hoe kon ik zo stom zijn?!, dacht ze kwaad. Ze stompte nog steeds op het bed en huilde harder dan ooit.

Alois keek geschrokken hoe Arra huilend wegrende. Nu had hij haar toch pijn gedaan! Vlug stond hij op en rende achter Arra aan. Ze lag op een bed en Alois ging langzaam naast haar zitten. Hij aaide voorzichtig over haar haar. "Jij hoeft je neit te verontschuldigen.' Zei hij zacht. "Ik vind je ontzettend lief, maar ik kan het gewoon nog niet opbrengen om je dat te latne zien. Want ik ben bang. Bang dat ik jou dit keer kwijt raak. En dat wil ik niet."

Arra huilde nog harder toen ze de warme handen van Alois over haar haren voelde strijken. "Waarom ?!"schreeuwde ze vanuit het kussen"Waarom ben je daar bang voor?! Wat denk je wel niet dat je verkeerd kan doen?! Ik heb geen vriendej of vrienden hoor!" Ze huilde zo hard als ze kon.

Alois begon nu ook te huilen. "Ik wil je niet kwijt raken zoals ik Ichigo ben kwijt geraakt!"riep hij wanhopig. Hij was zo ontzettend bang om Arra ook kwijt te raken! Altijd wanneer hij iemand zijn gevoelens toonde dan ging die persoon of dood of Ze werd verschrikkelijk verdrietig dit wou hij niet nog een keer meemaken. Waarom kon Arra dat niet begrijpen!

Arra vond het vreselijk dat Alois moest huilen, en dat kwam allemaal door haar idioot stomme gedrag. Ze trok hem naast zich. "Wie is ze?" vroeg ze. Ze legde haar hand op zijn hoofd. Ze was rustig geworden. "Ik denk dat je er niet graag over praat, maar ik moet weten wie het is en wat er gebeurt is" zei ze kalm "Anders weet ik niet wat er mis is, wat je dwars zit, waarom je bang bent om mij te verliezen. Ik ben hier nu, bij jou."

Alois keek Arra aan. Ze had het recht in het te weten."Ichigo was mijn vriendin, dat was precies 6 haar geleden. In de grote strijd met het 13e rijk 6 haar geleden vochten wij beiden meer. We waren in heftig gevecht dus ik moest het haar vertellen. Ik zei haar dat ik van haar hield en voor ze iets terug kon zeggen werd er een zwaard door haar hart geboord. Ze is gestorven in mijn armen." Alois zuchte. " daarom ben ik zou bang jou kwijy te raken."

Arra luisterde gespannen naar Aloi's verhaal. De tranen sprongen in haar ogen. "Waarom zei je dat niet eerder?" vroeg ze "Maar vechten we nu dan? Nee toch?" Ze keek hem aan. Ze had echt medelijden met hem. Ze zuchtte diep.

"Het gevecht is alweer jaren bezig." Zei Alois het verbaasde hem dat Arra dat niet wist. Had ze dan nooit meer gevochten? "Ik vecht vaak meer in de gevechten in dorpen tegen het 13e rijk." Hoe kon Arra dat niet weten?
" ik heb het je niet eerder verteld omdat ik het nog nooit aan iemand heb verteld. Jij bent de eerste."

Arra raakte in de war. Ze wist van de oorlog, ze wist het maar wou het niet weten. Ze stond op en schudde met haar hoofd. Ze kon het gewoon niet begrijpen. Ze liep naar het raam en ging in de grote, ruime vensterbank zitten. "Ik wil het niet" zei ze, haar ogen stonden dof. "Ik wil niet vechten..."

"Ik die het liever ook niet, maar zou kan ik wel het volk zonder krachten helpen. Omdat wij bijzonder zijn horen wij hem te helpen." Zei Alois rustig. Hij hief zijn hand op en liet een kleine luchtbol ontstaan waar hij meer ging zitten spelen. Hij gooide hem van de ene hand naar de andere.

Arra keek hem aan, ze was nog steeds verward. Ze zag hoe hij met de lucht speelde. Ze trok har knieëm op. Ze kon Alois niet vertellen wat er werkelijk aan de hand was. Ze legde haar handen op haar knieën. Ze keek uit het raam. De tranen liepen over haar gezicht. Met haar hoofd op haar knieën huilde ze.

Alois zag dat Arra weer begon te huilen. Hij stond op en liep naar haar toe. Wat was er nu aan de hand? Waarschijnlijk iets over de oorlog. "Arra, vertel met alsjeblieft wat er is misschien kan ik je helpen." Dan zou Alois Arra eens een meer helpen.

Arra snikte luid. "Het gaat over mij en Alys" begon ze. Verder kwam ze niet want ze begon weer te huilen. Ze pakte Alois om zijn middel en trok hem naar zich toe. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borst. Ze had behoefte aan een knuffel. De warme tranen vielen op het shirt van Alois.

Alois liet het voor dit keer maar toe en klopte zachtjes op haar rug. Dat was zijn poging tot troosten. "Wil je het mij vertellen? " vroeg Alois. Misschien was Arra er nog niet aan toe. En Alois wou haar niet nog meer overstuur maken.

Arra hield op met huilen en snikte nog wat na. "Het is" begon ze" Ik krijg altijd visioenen, ik kan geesten zien, die helpen me door advies te geven. Er is één geest, een meisje, haar naam is Alys, ze blijft steeds opduiken. Ze zegt dat ik haar gekend heb, vroeger, ergens in het verleden." Er volgde een harde snik. "Maar ik weet het niet. Ik weet niet wie ze is, of wat ze van mij is. Maar meer kan ze me niet zeggen. Ik weet nauwelijks wat van mijn verleden."