Het veldhospitaal

Tijdens grote gevechten vallen er altijd wel gewonden. Deze gewonden moeten natuurlijk verzorgt worden, daar hebben ze speciaal een veldhospitaal voor opgericht. In tegenstelling van vele is deze van hout. Het is makkelijk hem in en elkaar te zetten, maar stevig genoeg om niet zomaar om te waaien. Het is een groot hospitaal, als er niet gevochten word staat het in het legerkamp en is het eigenlijk gewoon een soort ziekenhuis voor de soldaten. Alles is er redelijk goed geregels om tenminste nood operaties te kunnen uitvoeren.

regels: er staat een groot rood kruis op, dat betekent hospitaal dus verboden om te vechten
personen: niet te veel

Yeah overstuur zijn Alexis :d
-
Krijsend van de pijn werd Alexis door een man of drie binnengebracht. Haar buik deed pijn als hel. Schoppend probeerde ze zich los te krijgen, verblind door de pijn had ze niet door dat ze beter rustig kon blijven zitten. De tranen stroomde over haar wangen, haar kleine leven. Vermoord. Ze werd op een bed geduwd waarna ze een spuit in haar arm voelde. Langzaam vielen haar oogleden dicht, misschien ging ze wel dood, de pijn was in iedergeval weg.

Hoelang ze onder zeil geweest was wist ze niet, tenminste een paar uur. Met een loom gevoel in haar ledematen werd Alexis langzaam wakker. Haar buik deed ontzettend veel pijn, maar het was voldoende gehecht om overeind te komen. De nevel in haar hoofd trok langzaam op waardoor ze wist waar ze was. Alles drong weer als een klap in haar gezicht tot haar door. Een ongelovig gesnik was uit haar keel te horen.

Cloud was net bezig geweesd een paar snijwonden die hij had opgelopen te verbinden en zijn zwaarden en messen schoon te maken toen een jonge soldaat binen kwam "Cloud, Alexis ligt in het hospitaal" had hij gezecht voor hij wees verdween. Cloud was meteen in de richting van het hospitaal gestormd. Er moest wat ernstigs zijn als iemand werkelijk de moeite nam om hem te halen. Lichtjes in paniek van bezorgdheid kwam hij binnenstormen. Hij ha het zich in het gevecht neit gerealiseerd, maar Alexis had neit op het slagveld thuisgehoord. Ze was zwanger. Hij amakte zich ook om dat leventje zorgen. Hij knielde naast alexis neer. Zijn gezicht wqas enkel bezorg "Alexis ben je oké?"

Alexis zag de paniekerige blik in de ogen van Cloud. Met veel moeite wist ze een waterig glimlachje op haar lippen te persen, iets wat zo goed als onmogelijk was. De pijn werd namater ze langer wakker was haast onddraagbaar. "Niks aan de hand." haar stem brak bijna toen ze de woorden uitsprak, maar ze kon niks zeggen. Er kwam een kreunend geluidje uit haar mond toen ze een snik onderdrukte terwijl ze helemaal overeind ging zitten. Cloud ozu het opvatten als de pijn.

Cloud glimalchte en beetje en pakte teder haar hand "Het klinkt niet zo" hij streek over haar voorhoofd en de zwarte plukken achter haar oren. Hij was wel nieuwschierig at er aan de hand was en begon haar gedachten te lezen. wat bestt lastig ging door haar paniek.

Alexis voelde zich nog ellendiger door de tedere manier waarop hij haar hand vasptakte en zijn hand langs haar gezicht streek. Met veel moeite wist ze een snik te onderdrukken. "Die rebellen." probeerde ze zo luchtig mogelijk een opmerking te maken om de lucht tussen hen iets minder gespannen te maken. Ze durfde er een eed op te leggen dat Cloud niet gek was en niet haar gedachte afzocht. Er rolde een traan over haar geizht toen er een steek van haar baarmoeder richting haar buik trok. Het zachte getik die de voet van de baby wel eens maakte (geen idee of het wel kan xd) was weg, doodgewoon weg.

Cloud glimalcht "Alexis" zei hij liefdevol en geruststellend. hij wreef met zijn duim geruststellend over haar handToen cloud doorkreeg at er was gebeurd trok hij zijn hadn weg alsof hij op ee gloeiende bakplaat had gelegen "Alexis!" riep hij beschuldigend met een gezicht vertrokken van woede "hoe kon je." hij stond op en deed ene stap naar achteren zijn handen waren gebald tot vuisten. hij was echt kwaad op haar. Dat ze neit had geweten wat ze ermee wilde. okee, maar dat ze zo gestoord was om zanger en al naar het slagveld te gaan. HEt was wel HUN kind. hij was al gekwetst geweesd toe ze het hem neit wilde vertellen, en het geheim probeerde te houden. Maar dit brak zijn hard en maakte hem daarnaast nog eens woedend.

Alexis zag in slowmotion hoe zijn gezicht veranderde en zijn hand van haar aftrok. Dit trok ze niet, terwijl hij zijn hand wegtrok gleed er nog een traan langs haar wang omlaag. Ze hield haar adem in om een stortvloed aan tranen te voorkomen, een prop in haar keel voorkwam dat ze kon praten. Met een kreun van pijn kroop ze naar achter op haar bed, tot ze tegen de muur vast kwam te zitten. Haar armen hield ze beschermend voor haar gezicht toen ze de woede in zijn ogen las. "C.Cl...." probeerde ze met verstikte stem.

Cloud kon er neit meer tegen. heel even leek het erop alsof hij haar ging slaan maar hij sloeg de waterkan naast haar bed tegen de muur. Hij was zich gelukkig voor alexis gheel goed bewust van wat hij aan kon richten en kon nog aardig helder denken hij ging meet een hand door zijn haar "Alexis, ik snap neit hoe je dat kon doen" zei hij met pijn in zijn stem. iuets meer gekalmeerd vcan die woede uitbarsting draaide hij zich aom en beende de ruimte uit. alle vragende blikken negeren. natuurlijk hadden veel mesnen hun wel gehoord, venals het brekende glas, de klap van d kan tegen de muur en de wegbenende cloud. een hospik holde emteen naar alexis om te kijekn of ze oké was. Iedereen op clouds weg deinde een beetje angstig op zij. Normaal waren ze neit echt bang voor hem of zo, angezien hij ht innerlijk van een lieve hond had, maar nu hij zo kwaad was was hij wel angstaanjaagend. Het was wel mooi een twee meter lange vel te sterke aggressieve spierbundel.

Alexis sloeg een gil van schrik toen de hand van Cloud nog geen centimeter langs haar gezicht leek te razen en de waterkan naast haar bed in vele stukken uit elkaar sloeg. Met duidelijke angst in haar stem had ze de gil geslaagd. Ze had het verdiend, ze had verdiend dat hij haar raakte, dat wist ze ver weg in een hoekje van haar hoofd ook wel. Maar door het verdriet, angst, pijn, paniek en de uitwerkende medicijnen kon ze niet meer dan hem vol pijn aanstaren. Ze snapte dat hij zich vreselijk moest voelen, maar wat kon ze eraan doen. De brok in haar keel kwam tot uiting toen de hospik snel alles rechtschiktte en haar haastig onderzocht op eventuele verwondingen. Toen hij de kamer uitliep legde ze haar hoofd in het kussen en haalde een paar keer lang uit. Hoe kon ze?

Sabel was net onderweg geweesd richting haar schoonzus toen ze cloud hoorde schreeuen iets hoorde breken en toen alexis hoorde gillen, dat klonk neit goed. toen cloud woedend langsstormde rende ze achte hem aan, zijn grote passen amper bij kunnen houdend "Cloud wat is er?" vrioeg ze, amar hijj andwoorde neit "Cloud wat is er?" vroeg ze nu dringender. cloud reageerde nog steds neit en haar verwoedde pogingen om zijn gedachten te lezen hadden weinig zin, het enige waar hij aan dacht was dat hij wodend was. Toen ze buiten waren ging ze voor hem staan "Cloud wat is er?" zei ze nu dwingend. maar hij duwde zijn zusje ruw aan de kant voor hij verder wegliep. Sabel was gevallen doprdat hij haar had verrast, en omdat hij nog nooit op volle kracht haar een duw had gegeven. Ze verbaasde zich een ebetje om de kracht van haar broer en had automatisch medlijden emt de rebellen die tegen hem vochtten. Ze krabbelde overeind en zag dat ze cloud neit kon inhalen dus rende ze naar alexis'kamer. daar aangkomen ging ze naast aalexis zoitten en legde en hand op haar schouder "Gaat het? heeft hij je neits gedaan?"

Alexis voelde zich haast nog beroerder toen Sabel bij haar de kamer in kwam. Haar aankijken kon ze niet, de schaamte zou haar teveel worden. Vooral als ze dacht aan haar 2 kinderen waar ze dol op was, terwijl zij net 'even' haar ongeboren kind de dood ingejaagd had. Met haar hoofd in het kussen verstopte schudde ze alleen snikkend haar hoofd, hij had haar niks gedaan. Zij had alleen even zijn hart zonder enig gevoel gebroken.

Sabels moederinstinct nam het over. zE ging naast Alexis opo het bed zitten en tilde diens hoofd op haar schoon. ze streek troostend over alexis'hoofd terwjl ze ene beetj e sussende geluidjes maakte "Alexis rustig nmaar" zei ze troostend. Ze had via alexis'gedahcten door wat er aan de hand was. ze las uit princiepe neit de gedachten van alexis en cloud aangezien ze hgeen behoefte had aan bepaalde details, waronder hun nachtleven *kuche* maar ze ha het misschien maar beter kunnen doen emt mate. Ergens moest ze cloud een ebetje gelijk geven. maar daar had alexis voorlopig neits aan.

Cloud liep kwaad terug naar zijn tnt. hij hees zijn grote zwaard op zijn rug en haalde ediep adem cvoor hij het kamp uit beende. hij had even tijd nodig om weer tot zichzelf te komen en alxis te vergeven.

Alexis gaat een top soap ster spelen
-
Met betraande wangen keek Alexis op naar het gezicht van Sabel. Ze kon er met haar verstand niet bij hoe ze in hemelsnaam zo aardig tegen haar kon zijn. Ze had er een potje van gemaakt, eentje die niet zomaar op te lossen was door er een afwas borstel doorheen te halen. (uhu-.-). "Hoe kan je...." ze hapte naar adem, door het huilen was ze half gaan hyperventileren "zo aardig tegen mij zijn." het kwam er schokkend uit.

'Sabel glimalchte moederlijk naar Alexis "Omdat ik mijn schoonzusje mag en omda ik neit wil dat je zo i paniek bent"Ze glimalchte naar Alexis en veegde met een doekje diens gezicht hlemaal schoon en traanloos. "Laten we je nu maar eerst helemaal weer beter krijgen voor we gaan huilen okee?" zelegde alexis hoofd op het kussen en begon haar in te stoppen.

Alexis kon een klein glimlachje bij de lieve woorden van Sabel niet onderdrukken. Maar 1 gedachte aan Cloud die helemaal overstuur de kamer uit gebeend was en ee gedachte aan het dode kind maakte gelijk dat ze zich weer zo slecht voelde als eerst. Met moeite wist ze haar tranen in te houden en kniket ze alleen maar naar Sabel, als een klein gedwee kind. Ze voelde zich op een of andere manier zo machteloos. Ze schaamde zich voor zich azelf waardoor ze haar hoofd van Sabel wegdraaide en haar ogen sloot.

Sabel glimalchte en ze hoorde via haar gedachten MAM haa vragen als je blieftnaar buiten te komen omdat dit zonder haar neit zou lukken. Sabel was een beetje verbaasd dat ze neit hoorde wat er mis was. "Alexis, ik meot MAM even helpen, wacht even" ze streek heel kort over alexis hoofd en rende teon naar buiten "O Hemeltje" zei ze toen ze zag wat MAM voorzichtig en teder in ahar armen hield. Sabel slikte, dit was neit goed. Ze paakte een zsoort zwevend stenenbrancard waar MAM het lichaampje van Annabella op neerlegde. "Marrianne, Anneloes, Melody, ga alsjeblieft op zoek naar AB" ze beet op haar lip voor ze met het zwevende stenen brancard naar de zijkant van eht gebouw ging en er een stenen kamer maakte uti de grond. Zo lag Annabella neit buiten. Daarna ging ze naar binnen en ging eens kijken of ze ergens tenminste 1 vrije verpleegster kon vinden. Annabella was er slecht aan toe en was bewusteloos.

´´Sneller AB´´ zei Demetri. Hij kon amper iets zien omdat de tranen in zijn ogen stonden. Hoe kon het dat hij zijn zusje uit het oog verloor. Hij wist dat ze sterk was maar het was zo erg daar. Hij kon maar een ding doen en dat was naar het veldhospitaal. Net zag Demetri de tent toen ze tegen een stenenmuur op botste. AB was nog steeds niet goed met vliegen.

SAbel rende het hospitaal uit en omhelsde haar zoon innig terwijl een verpleegster de tent in liep om naar annabella te kijken. traen stroomden over sabels wangen. "Schepperzijdank, weet je waar je zusje iz?0" vroeg ze bezorgd. Ze keek hem aan. waarschijnlijk zou hij in een paar seconden in haar gedachten lezen wat er emt alexis en cloud was gebeurd, en dat annabella daarbinnen lag.

Demetri moest even bij komen van de klap. Maar ondertussen las hij wel waar zijn moeder aan dacht. Zijn ogen sprongen meeen verbaast open toen hij hoorde dat Annabella er was. Dat van Alexis vond hij ook niet zo erg maar hij was meer bezorgd over zijn zusje. ´´Ik ben haar kwijtgeraakt´´ probeerde hij rustig te zeggen. Maar zelf was hij ook te bezorgd om dat zo maar te doen.

Sabel haalde rustig adem terwijl ze wilde voorkomen dat ze voor de neus van haar zoon in huilen uit zou barsten. Ze haalde diep adem en maakte met haar magie de deuropening van de stenen ruimte groot genog dta zelfs AB naar binnen kon. "Wil je haar zien?" zei ze zacht voor ze naar de witte draak van ahar dochter liep. Het draakje had haaar blauwe ogen gesloten en de blauwe tattoos waren neit eens te zien.

Demetri en AB keken allebei naar binnen. Tegelijker tijd haalde ze verschrikt adem. Demetri durfde niette vragen of ze dood was , wat het wel leek, maar Sabel zou het wel lezen in zijn gedachten. Voorzichtig liep hij er heen samen met AB. Ook al rook het sterk naar bloed voor het eerst dacht AB niet aan bloed.

Sabel beet op haar lip "Ze leeft nog, maar daar blijft het bij" zei ze zacht. nu kwam een echte arts binnenlopen. Hij onderzocht annabella en nam de schade op "Dit gaat wat werk kostten, Als jullie alsjeblieft de kamer even willen verlaten, dan dan ik het oplapwerkt zelf gaan doen" zei hij een beetje wijfelend. eigenlijk was er weinig bekend over de geneeskunst van draken. Sabel lusiterde naar de arst en nam ab en demetri mee naar buiten "Ik hoop dat eht goed zal gaan" fluisterde ze.

Demetri liet zich maar leiden naar buiten. Zijn gedachten waren nog steeds bij het gevecht en het meisje die hun vader had vermoord. Eigenlijk wist hij ook wel dat hij er beter niet ana kon denken omdat Sabel het kon horen. Maar hij kon niet anders dan om zijn eigen zusje bezorgd zijn. Waarom was hij niet sterke dan kon hij helpen !

Sabel had geen aandacht voor demetris gedachten. al haar energie lag nu bij annabella. als die zou herstellen kon ze hen naar haar eigenaar leidden. Sabel begon te ijsberen en MAM ging naast het gebouwtje zitten. Eerst was sabel bezorgd geweesd om alexis, maar ze wist dat die er wel weer bovenop zou komen. Fiera streek ook naar haar neer. Ze wist dat cloud weer terug zou komen en tegen ieders verwachting alexis zou vergeven, dat wist ze ongever 90% zeker. Haar aanfdacht ging nu even naar het draakje van Anneloes.